Εισαγωγή:

Η πρώτιστη και ανέγγιχτη μορφή ζωής δημιουργήθηκε μέσα στο υγρό στοιχείο οταν στον πλανήτη μας επικρατούσαν χαοτικές καταστάσεις και ασύλληπτα γεγονότα. Απο εκείνη την πρωταρχική πνοή της δημιουργίας προήλθε και εξελίχθηκε μέσα στους αιώνες το ανθρώπινο είδος. Απο καταβολής του ο άνθρωπος δεν έπαψε να ενδιαφέρεται, να αναζητά, να επιδιώκει με κάθε τρόπο τη σύνδεση του με το αρχέγονο συναίσθημα της ύπαρξης του. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια κατανόησης των καταβολών του και αποδοχής της μετέπειτα γήινης φύσης του. Αυτό το συναίσθημα θα αναζητήσουμε ξανά και ξανά σαν μια ανάγκη σύνδεσης με την μητέρα φύση μας. Στο ταξίδι μας αυτό πίσω στον χρόνο ας αποτίσουμε έναν φόρο τιμής γνωρίζοντας ολους εκείνους και εκείνες που με τις δημιουργίες τους μέσα σ' αυτή την περιδίνηση ανά τους αιώνες μας φέρανε ολοένα και πιο κοντά στο θεμελιώδες ερώτημα. Το ίδιο κάνει και αυτό το ιστολόγιο που θα προσπαθήσει να αποτυπώσει την ιστορική εξέλιξη του ανθρώπου με την φυσική του παρουσία υποβρυχίως.

Η θεά Θάλασσα - Τοιχογραφία - Ελλάδα 6ος π.χ. αιώνας.

ΕΝΟΤΗΤΑ 1η

ΘΕΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ - ΘΡΥΛΟΙ & ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ -
ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ - ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ.
Ο θεός του υγρού στοιχείου Ποσειδώνας σε αναπαράσταση καθισμένος στον θρόνο του στον πυθμένα της θάλασσας.

Ως Ελληνες θα πρέπει να είμαστε περήφανοι που η μυθολογία μας μέσα απο διάφορους θρύλους και παραδόσεις αυτού του τόπου φτάνει να αποτυπώνεται σαν μια καθολική παραδοχή της ίδιας της αρχαιολογίας μας απο το σύνολο του παγκόσμιου επιστημονικού κόσμου. Σ' αυτό το μωσαϊκό ιδεών, γνώσεων, απόψεων περιπλέκονται μέσα στο Ελληνικό πάνθεον οι θεοί που εξυψώνονται μαζί με τους θνητούς.
Σε μια χώρα με γεωγραφικό και γεωλογικό προσδιορισμό που γεννήθηκε μέσα απο τα ύδατα δεν θα μπορούσε να λείπει δικαιωματικά ο θεός που ανήκει στην θάλασσα και το αντίστροφο. Ο αρχαίος θεός Ποσειδώνας που κατοικεί στα βάθη της θάλασσας γίνεται πρότυπο στους θνητούς που προσπαθούν να του μοιάσουν και γιατί όχι (αν γίνεται) να τον ξεπεράσουν, να γίνουν με τα κατορθώματα τους ίσοι προς αυτόν και τέλος να ανυψωθούν ως θεότητες οι ίδιοι σε μια επίπονη και επίμονη προσπάθεια υστεροφημίας. Για τους προγόνους μας είχε τεράστια σημασία να σε θυμούνται για τα κατορθώματα σου αφού το φθαρτό σου σώμα θα έχει καταστραφεί μετά θάνατον και ετσι να περάσεις στην αιωνιότητα. Να ζείς για πάντα δηλαδή όπως τόσοι ήρωες και ηρωίδες που μνημονεύονται ανά τους αιώνες απο τον λαό μας.
Μέσα απο αυτή την ανάγκη γεννήθηκαν εξαίσιες και ηρωικές ιστορίες που δείχνουν οχι μόνο την προσπάθεια αυτών των ανθρώπων αλλά το μεγαλείο και κυρίως τις φυσικές (για πολλούς υπερφυσικές) δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος και πνεύματος. Αυτό είναι και το μεγαλείο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Το γεγονός οτι οι θνητοί τα βάζουν με τους θεούς τους και προσπαθούν να τους ξεπεράσουν σε μια αέναη και συνεχής παρουσία άλλοτε αμφισβήτησης και άλλοτε παραδοχής. Απο ενα τέτοιο γεγονός προέρχεται και η ιστορία του Γλαύκου, ενός ψαρά και ναυτικού απο την Ανθηδόνα (μικρή παράλια πόλη της Βοιωτίας) της Εύβοιας. Η ιστορία του είναι η απτή απόδειξη του πως ο άνθρωπος υψώθηκε (κατά τον Οβίδιο) στην ίδια τάξη με τις θαλάσσιες θεότητες!




ΓΛΑΥΚΟΣ - Ο ΜΥΘΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΥΣΗΣ.

Γονείς του θεωρούσαν πότε τον Ανθηδόνα (επώνυμο ήρωα της Ανθηδόνας) και την Αλκυόνη, πότε τον Πόλυβο και την Εύβοια, πότε τον ίδιο τον Ποσειδώνα και μια να'ι'άδα!
Μια μέρα που είχε πλαγιάσει σε ενα λιβάδι κοντά στη θάλασσα πρόσεξε οτι τα ψάρια που είχε πιάσει μόλις τα άφησε πάνω στο χορτάρι ζωντάνεψαν και ξαναβούτηξαν στη θάλασσα!
Κατάπληκτος ο Γλαύκος έφαγε απο εκείνο το θαυματουργό χορτάρι και βούτηξε στην θάλασσα! Εκεί τον δέχτηκαν ο Ωκεανός και η Τηθύς, τον απογύμνωσαν απο την ''θνητή φύση'' του και τον κατέταξαν ανάμεσα στις θαλάσσιες θεότητες! Είχε τρομερές δυνατότητες στην κολύμβηση, λένε οτι μπορούσε να παραμένει ώρες κάτω απο το νερό! Οι δυνατότητες του αυτές έκαναν τον Γλαύκο σπουδαίο ψαρά και σφουγγαρά. Επίσης ήταν σπουδαίος ναυπηγός και λέγεται μάλιστα οτι πήρε μέρος στην ναυπήγηση της ''Αργώ'' βοηθώντας τους αργοναύτες! Πολλές και οι ερωτικές του περιπέτειες αφού έκλεψε και παντρεύτηκε την Σύμη κόρη του Ιτέμος και της Δωτίδος πηγαίνοντας να εγκατασταθούν σε ενα μικρό νησί στην άκρη του Αιγαίου απο όπου πήρε και το όνομα του το νησί. Αργότερα χώρισε την Σύμη για να παντρευτεί την Υδνα κόρη του διάσημου δύτη της αρχαιότητας Σκυλλία.
Οι ψαράδες πίστευαν πως ο Γλαύκος καθισμένος ψηλά σε έναν βράχο θρηνούσε για την αθανασία του και τους πρόλεγε τις συμφορές που τους απειλούσαν. Οι περιγραφές των θαλασσινών μιλούσαν για ενα δαίμονα μεγαλόσωμο, με ουρά ψαριού, μακριά μαλλιά, πράσινη γενειάδα απο φύκια, σώμα καλυμμένο με κοχύλια, μάτια απλανή με σουφρωμένα φρύδια κλπ. Μια προσωποποίηση δηλαδή της ίδιας της θάλασσας!
Κάποιες φορές λέει ο μύθος γινότανε Γλαύκη, έπερνε δηλαδή εκείνο το χρώμα το ανάκατο πράσινο και γαλάζιο που παίρνει η γαληνεμένη θάλασσα στα ρηχά νερά της πάνω απο μια άσπρη στρώση άμμου και έτσι το χρώμα της θάλασσας λένε γίνεται γυναίκα, όπως σαν αλογιάζουνε τα κύματα και οι αφρισμένες κορυφές τους γίνονται τα άσπρα κεφάλια των Γραιών που τα φοβούνται οι ναυτικοί! Αλλες φορές πάλι γινότανε Λάμια που τραβάει τους άνδρες και τους γοητεύει με τα θελγητρά της!
Κάπου εκεί ανάμεσα στις σκόρπιες ιδέες και στα όνειρα των ναυτικών βρίσκεται και ο μύθος του Γλαύκου!

Γλαύκος και Σκύλλα σε αναπαράσταση.